ಸೋಮಾರಿತನಕ್ಕೆ ಬುದ್ಧಿಯ ಸಹಾಯ!

ದೋಸೆ ಹುಚ್ಚು

ನನಗೆ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ಹುಚ್ಚು. ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ನಾನು
ಗಾಂಧೀಬಜಾರ್ ನ ವಿದ್ಯಾಥಿ೯ ಭವನಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಕುಟುಂಬ ಸಮೇತ ಹೋಗಿ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ತಿಂದು ಬಂದೆ.
ನನ್ನ ಹಳೆಯ ಹವ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಡ ಉಪ್ಪು ಖಾರ ಹಾಕಿ ಇಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ.
ನಾನು ಪ್ರಥಮ ದಿಯುಸಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ತಿನ್ನುವ ಆಸೆ ಅತಿಯಾಯಿತು.
ನಾನು ಬಸವನಗುಡಿಯ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ - ಅಲ್ಲಿಯೇ ಗಾಂಧೀಬಜಾರ್
ನಲ್ಲಿ ಇರುವ ವಿದ್ಯಾಥಿ೯ ಭವನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಒಂದು ದಿನ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ತಿಂದೆ.
ಆಹಾ! ಎಂಥಾ ರುಚಿ. ಈ ರುಚಿ ನನ್ನನ್ನು ಮೋಡಿ ಮಾಡಿತು. ನಾನು ಊಟದ ಡಬ್ಬಿಯನ್ನು
ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ.
ಪ್ರತಿ ದಿನ ಕಾಲೇಜಿನ ಊಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾಥಿ೯ ಭವನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ
ತಿನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಹವ್ಯಾಸವಾಯಿತು. ಇದು ಹೀಗೆಯೇ ಮುಂದುವರಿದು ಸುಮಾರು
ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳು ಕಳೆಯಿತು.ನಂತರ ನನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ
ಹೊಟ್ಟೆಯ ತೊಂದರೆ ಶುರುವಾಯಿತು:
ಡಾಕ್ಟರರ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ತೋರಿಸಿದೆ.ಅವರು ಹೊಟ್ಟಿಯನ್ನು
ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ನೋಡಿದರು.ನಂತರ "ನೀವು ಏನಾದರೂ ಎಣ್ಣಿ ಪದಾಥ೯ ತಿಂದಿರಾ "? ಎಂದು ಕೇಳಿದರು.
ನಾನು ನನ್ನ ದಿನ ನಿತ್ಯದ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ವಿಚಾರ ಹೇಳಿದೆ.ತಕ್ಷಣ
ಅವರಿಗೆ ತಲೆ ಸುತ್ತಿದಂತಾಗಿ ಒಂದು ಲೋಟ ನೀರು ಕುಡಿದು , ನಂತರ ಹೇಳಿದರು
"ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ತಿಂದ ಮೇಲೂ
ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟು ಸಣ್ಣ ತೊಂದರೆ ಆಗಿದೆ ಅಂದರೆ ಅದು ಯಾವುದೋ ತುಂಬಾ
ಒಳ್ಳೆಹೋಟೆಲು ಇರಬೇಕು. ಅದು ಯಾವ ಹೋಟೆಲು?" ಎಂದು ಕೆಳಿದರು.
ನಾನು " ವಿದ್ಯಾಥಿ೯ ಭವನ "ಎಂದೆ. ಅವರು
"ನಾನೂ ಇವತ್ತೇ ಹೋಗು ತೇನೆ.ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತು :
ದಿನಾಲೂ ಅದನ್ನೇ ತಿನ್ನುವುದು ದೇಹಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ " ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.
ಅಂದಿನಿಂದ ನಾನು ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ
ಆದರೆ ದಿನಾಲೂ ತಿನ್ನ ವ ಬದಲು, ವಾರಕ್ಕೆ ಒಮ್ಮೆ ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದೆ.